Dit zijn wij, manlief, Jurrian 💫, dochterlief en ik.
Op deze pagina ga ik zo eerlijk mogelijk schrijven hoe ik de afgelopen jaren ben omgegaan met het rouwen, missen en het leven weer leven na het overlijden van onze zoon en broer Jurrian 💫.
Jur💫 overleed in 2015 en is 11 jaar geworden. Zeven maanden na een hoopvolle uitslag ging het tijdens een chemokuur vreselijk mis.
Jur 💫 stierf in een ziekenhuis in het Noorden van het land. Tijdens de autorit naar huis zijn manlief en ik oorverdovend stil geweest, hebben we gelachen en vreselijk gehuild. Ook afgesproken dat we zouden blijven praten, hulp zoeken als het nodig was en vooral met elkaar leuke dingen blijven doen.
Die afspraken kun je nog zo goed maken en in je hoofd zetten. Toch hield ik me die eerste tijd vooral bezig, hoe we dit trauma voor dochterlief zo klein mogelijk konden houden en hoe rouw je? Ga je op de bank zitten en zo ik rouw nu? Je hoort om je heen, je moet goed rouwen hoor! Tja, hoe doe je dat? De een is heel druk bezig, de ander zit inderdaad op de bank.
Voor mij was het vooral de dag doorkomen, een uur, een dagdeel en ja, ik was diegene die vooral heel druk bezig was.
Op deze pagina neem ik je de komende tijd mee hoe ik een en ander heb ervaren. Het is mijn verhaal en ieder rouwt, mist en leeft op zijn/haar eigen manier.
Welke manier heb jij? Zou je willen praten met iemand buiten jouw familie of vrienden? In 2023 start ik met met mijn praktijk “rouw- en verliesbegeleiding”.
De begeleiding geef ik vanuit Schiedam en wonen jullie binnen een straal van 30 km, dan kan het ook bij jou/jullie thuis.
Mijn website is nog in de maak. Berichtje sturen via insta mag altijd.
Geef een reactie