Ik hoor wel eens van lotgenoten dat ze op de vraag ‘Hoe is het?’ een sneer geven: ‘Hoe denk je dat het is, ik heb een kind verloren??!!’
Dat hebben wij nooit gedaan, en zo’n reactie doet wat bij de ander en toch ook met jezelf. Wie weet hoe hoog de drempel was deze vraag te stellen.
Ik hoorde na de vraag: ‘Hoe is het?’, vaak de zin: ‘Ja sorry, stomme vraag eigenlijk.’
Toch gaf ik dan als antwoord: ‘Ach, wat moet je anders vragen?’. En dan vertelde ik eerlijk hoe ik me voelde op dat moment. Dat legde ik wel weer snel de vraag bij de ander, was ik er vanaf.
Steun vanuit de mensen om ons heen deed goed. En wanneer ik een slechte dag had, dan vroeg ik bijvoorbeeld of iemand met me meeliep het schoolplein op. Dan werd ik een beetje afgeschermd.
Ik herinner me wel een keer dat iemand de opmerking maakte: ‘Het wordt nu toch weleens tijd hoor.’ Deze persoon vond zomaar ergens ‘iets’ van. Ik heb diegene daarna bewust nooit meer gesproken.
We zijn nooit in het grote gat gevallen. De mensen om ons heen waren er en zijn gebleven 💚.
Zo zat ik vorig jaar tijdens een sportdag spontaan met een moeder op een bankje. We hadden het over haar zoon – een van Jurs vrienden -. Dan wordt dat toch een heel mooi gesprek en de tranen liepen over onze wangen. Die momenten lekker in het zonnetje zijn enorm kostbaar ook mooi dat dat er na 7 jaar nog mag zijn 💚.
Dus aan alle mensen die om een rouwend gezin staan wil ik het advies geven: Alles wat je met je hart doet, is goed. Aan het gezin zelf: probeer open te blijven staan voor de mensen om je heen. De mensen willen zo graag iets doen.
En toch…toen kort na de uitvaart onze koelkast overladen was met een ovenschotel, hartige taart, heerlijke pastasaus, groente- en ook nog eens tomatensoep. Toen heb ik wel hard geroepen: ‘Stop maar lieve mensen, koken kan ik weer zelf!’. 💚
En jij? Lukt het jou in verbinding te blijven met de cirkel om je heen? Of heb je een andere behoefte? Stuur dan een berichtje. #rouwbegeleiding
Liefs,
Jeannette 💚
Geef een reactie