Soms krijg ik wel eens de vraag : ‘Hoe hebben jullie het gered?’ Misschien hebben we daarin wél geluk gehad.
Na Jur’s overlijden zei iemand tegen manlief: ‘Met een echtgenoot als de jouwe word je wel aan het praten gezet!’ Manlief is een denker, rustig en kan lekker relativeren, ik ben een doener en een prater. Manlief gaat wel redelijk mee in mijn enthousiaste plannen, toch kan hij wel een spiegel voorhouden. We houden elkaar prima in balans.
Toch mannen en vrouwen rouwen anders.
Mannen keren meer in zichzelf en zijn ook meer op zichzelf. Wanneer een vriend of kennis aan manlief vroeg of hij mee ging sporten of naar de film, dan bleef hij liever thuis. Hij stortte zich dan daar op zijn hobbies.
Als ik wilde praten of juist te stil was, was er altijd wel een vriendin die dat opmerkte. Of ze namen me mee op sleeptouw, ik was graag op pad. Vrouwen zijn meer extern gericht, uiten hun emoties op een andere manier.
Ik merkte wanneer ik of manlief op pad was dat dochterlief wakker bleef totdat iedereen weer veilig thuis was. Vroeger wilde ze graag logeren, nu bleef ze thuis. Overdag ging onze toen 9-jarige wel graag op pad. Ze sprak af bij vriendjes en vriendinnetjes, niet bij ons thuis. Daar was het minder leuk geworden….
Alledrie maakten we onze eigen rouwreis.
Toch miste ik op een gegeven moment de verbinding binnen ons gezin. Die verbinding die er altijd was, waarvan de dynamiek volkomen was veranderd. Uiteraard heel logisch.
Op een avond heb ik tegen manlief gezegd: ‘Ik mis ons!’ 💚
De volgende keer kun je deel 2 lezen van ‘Hoe blijf je in verbinding’.
Hoe ervaar jij de rouwreizen binnen jouw gezin? Hoe is de verbinding voor jou, ondanks dat het leven letterlijk doorgaat? Op welke manier is jouw gezin verbonden of met andere familieleden? Zou je hierbij handvatten willen?
Neem dan contact op en dan bespreken we wat ik voor je kan betekenen.
Liefs, Jeannette 💚
Geef een reactie