We zegen wel eens: wanneer je ouders overlijden verlies je je verleden, wanneer je kind overlijdt verlies je je toekomst.
Als je je partner verliest, wat dan?
En dochterlief? Zij verloor haar broer, haar grote broer. Ze waren 4 handen op 1 buik, hadden zoveel lol samen en ze versterkten elkaar.
Alles was veranderd.
Alle drie waren we bezig met onze eigen rouwreis. Dus op die ene bewuste avond zei ik tegen manlief: “Ik mis ons”, en daar bedoelde ik de verbinding binnen ons gezin mee.
Die avond besloten manlief en ik dat we weer gingen doen, waar we met zijn vieren zo goed in waren. We gingen weer op avontuur! Jur had zo genoten tijdens zijn korte leven. Wij mochten het leven blijven vieren, ook al waren we nog maar met drie.
De eerste vakantie in Frankrijk werd een hele lastige (zie eerder bericht), toch hebben we doorgezet. Er volgde een vakantie in familiehuisje bij zee, zwemmen met dolfijnen in Portugal, de vrijlating van adoptiezeehond Kanjur, naar de sneeuw in Winterberg, de lotgenotenweek in Limburg, vakantie in Frankrijk met lieve buurtjes, naar Lanzarote omdat mijn ouders 55-jaar getrouwd waren en een winteravontuur in Zweden. Daarnaast gingen we ook dagjes op stap met lieve vrienden.
Ja, we hebben doorgepakt die 2 jaar.
Na ons winteravontuur in Zweden in 2017 kwamen we wel tot een besef. De uitjes waren goed om opnieuw verbinding te maken, te overleven, het hielp ons met elkaar het diepe verdriet aan te gaan. Toch werd het tijd om rustiger aan te doen. We maken nog steeds mooie avonturen, toch ligt de frequentie een stuk lager.
Ik gun iedereen dat moment, het moment om te beseffen dat je ondanks de enorme impact in verbinding wilt blijven staan met de lieve mensen om je heen, de verbinding aan te halen.
Is er iets wat jij nu mist jij nu binnen jouw gezin of familie? Zo ja, waar lag de kracht binnen jouw gezin/familie voor het verlies van jouw/jullie dierbare?
Wat heb jij nodig om dit bespreekbaar te maken? Zou je hierbij begeleiding willen hebben? Neem dan contact op.
Liefs,
Jeannette 💚
Geef een reactie