Na twee koffie-momenten ging ik na de herfstvakantie weer ‘iets’ doen bij mijn werkgever.
Het was stil in huis en ik verveelde me. Ik was altijd graag op mijn werk en dat was de plek waar ik weer meer ‘gewoon’ Jeannette zou zijn.
Natuurlijk nam ik mijn rouw mee naar het werk. Dan zei ik wel vrolijk: goedemorgen wanneer ik het kantoor binnenkwam, toch van binnen voelde ik me kapot. Dat gevoel kon tijdens mijn werkdag wel omkeren. Op het werk heb je andere gesprekken en krijg je ook andere energie.
Die eerste maanden gebeurde er veel rondom Jur. Naast het leven wat gewoon door-raasde, kwamen er nog nagesprekken in twee ziekenhuizen. Hele lastige en emotionele gesprekken vonden wij. Of de zoektocht naar het beste grafmonument voor ons ventje. Of de herdenkingsdienst in het Sophia.
Mij lukte het niet om dan de dag(en) erna te gaan werken mijn hoofd zat dan te vol en dan voelde de moeheid nog zwaarder.
Dan belde of appte ik toch met schuldgevoel: “Het lukt niet vandaag, ik blijf thuis’.
Vrijwel altijd kwam er een begripvolle reactie terug en dat was zo helpend!
Ik heb het eerder geschreven, alles wat je met je hart doet is goed. Ook bij een werkgever is het een kwestie van zaaien en oogsten, van geven en nemen. Omdat de relatie al goed was voordat Jur ziek werd, konden we vanuit daar verder.
Lukt het jou weer aan het werk te gaan? En hoe sta jij tegenover jouw werkgever? Of naar een ‘koffiemoment’ met je collega’s? Jouw leidinggevende of collega’s vinden het net zo spannend jou weer te ontmoeten. Stellen ze wel de juiste vragen, doen ze het wel goed, maken ze jou niet onbedoeld verdrietig?
Wist je trouwens dat de meeste werkgevers rouwbegeleiding vergoeden? Zij hebben er ook baat bij dat jij je begrepen voelt op het werk. Ben jij een werkgever en heb je vragen over mijn begeleidingstraject? Neem dan contact op.
Liefs,
Jeannette 💚
Geef een reactie