Een bedrijfsarts die niet veel van rouw begreep en aangaf dat ik last had van ‘het lege nest syndroom’, hielp niet. De bezoeken aan hem waren puur om het ✅ ‘gesprek gevoerd’ te zetten. Ik heb geprobeerd erover met hem te praten, jammer!
Wel helpend was die manager die me dan belde en zei: “werkoverleg! Je bakkie staat al klaar”. Of die andere collega die altijd naar mijn weekend vroeg en de tijd nam. Een ander die zei: “De zomer is weer bijna voorbij, dan denk ik altijd extra aan jullie…”. Ze waren en zijn met veel 💚.
Ik denk dat het wel 2 jaar heeft geduurd dat ik een stabiele lijn in mijn werk had, dat de concentratie steeds beetje bij beetje terugkwam. Het lukte weer onder stress te werken, te korte deadlines te halen en ik kon mij meer ontspannen tijdens het werk. Alleen de vermoeidheid, die bleef het langst.
Achteraf moet ik nog wel eens terugdenken aan de opmerking , toen ik na de herfstvakantie terugkwam naar kantoor. De goed bedoelde zin vanuit mijn leidinggevende:
“Jeannette jij bepaalt het tempo, je krijgt alle tijd!”
Ik had nog nooit rouw ervaren, ik wist niet wat mijn tempo zou zijn. Ik kon niet bepalen wat ik nodig had en hoeveel tijd ik nodig zou hebben. De ‘simpele’ routine zaken waren weggezet bij een ander bedrijf.
Andere zaken waren nieuw en in mijn hoofd werd dat heel veel en heel groot. Ik dacht vaak: “Kan er maar iemand even met mij meekijken, even zeggen hoe en waar ik moet beginnen”.
En toch ik vroeg het niet. Dat heeft me het eerste jaar onnodig veel energie gekost. Want ik mocht bepalen en ik kreeg alle tijd. Dus ik mocht van mezelf niet nog meer gaan vragen, ik had al zo veel gekregen.
Die gedachtes waren niet echt helpend. En achteraf had ik het anders mogen doen, wel mijn behoefte mogen aangeven.
Herken je deze gedachtes of heb je een andere? Kan jij hulp gebruiken met jouw werkindeling? Welke behoefte heb jij? Ben jij bedrijfsarts en wil je medewerkers in rouw beter begrijpen? Neem dan contact met mij op!
Liefs,
Jeannette 💚
Geef een reactie