Jur 💚 is 11 jaar geworden en in deze 11 jaar hebben we hem alles laten ervaren wat we wilden. Uiteraard had het veel langer moeten duren……
Toch hoop ik dat hij af en toe ziet wat we hier aan het doen zijn, hoe het met ons gaat.
Soms zeg ik in mezelf: ‘Jur, zie jij dat ook? Mooi he!’
Of leg ik mijn hand op zijn denkbeeldige knie op de passagiersstoel. Zo hebben we vaak samen in de auto gezeten.
Wanneer we weer eens met z’n vieren op avontuur waren geweest en Jur moe was en dochterlief hem vol energie zat uit te dagen, legde hij in de auto vaak zijn hand op mijn schouder. Die hield ik dan een tijdje vast. En soms doe ik dat nog steeds 💚.
Ik las ooit de tekst:
Als voor je kijken je bang maakt
en als achter je kijken je triest maakt,
kijk dan naast je.
Daar sta ik.
Deze tekst heb ik zo vaak gezegd wanneer ik extra moed nodig had. Ik keek dan even opzij…..
Een paar jaar geleden kocht ik paastakken voor op de begraafplaats. Ik liep naar m’n fiets en bedacht me een beetje donker: ‘Waarom heb ik die takken eigenlijk gekocht? Dit zou toch niet moeten, niet mogen!’
Toen ik langs een geparkeerde auto liep hoorde ik heel hard ‘Don’t look down’ van Martin Garrix.
Dat was Jur’s favouriete DJ, en het eerste nummer van zijn begrafenis. Toen wist ik, het is goed.
Ik hoor vaker zijn muziek, of zie ik een vlinder ergens enthousiast fladderen. Toeval of niet, mij helpt het, geeft mij moed. En vaker geeft zoiets een glimlach: ‘Ja Jur, ik zie het..’
Dus dit jaar staan weer gezellige paastakken bij Jurs plekje. We doen wat goed voelt!
Ook vandaag zal er weer een lege stoel (of stoelen) zijn tijdens het Paasontbijt, of familiediner. Hopelijk worden de namen van die we moeten missen even genoemd 💚.
Liefs,
Jeannette
Geef een reactie