Acht jaar geleden zaten we aan tafel voor het avondeten, het was net als vandaag Valentijn.
Jur was al tijdje aan het kwakkelen, de toenmalige huisarts kon niets vinden. Ik werd getriggerd door een ader bij z’n neus. Ik besloot toch weer te bellen.
Dezelfde avond stond een buurmeisje voor de deur. Er was daar iets bezorgd. Manlief had dat jaar gekozen voor iets ergs ‘Valentijns’, een knuffelbeer die een bos rode rozen vasthield.
Toen Jur een paar dagen later met de ambulance van het plaatselijk ziekenhuis naar het Sophia werd gebracht, kreeg hij een beer van de ambulancemedewerker.
De achtbaan begon.
Jur lag al aantal dagen in het ziekenhuis en op een avond was dochterlief zo verdrietig en zei ze: “Jur heeft een beer gekregen. Zelfs jij….jij hebt er ook eentje gekregen!”.
“Dan krijg jij mijn beer!”, besloot ik.
Uiteraard draaide ‘het’ niet om een beer. Die beer stond voor haar veilige leventje dat nu helemaal op zijn kop stond.
Bijna was ze Valentijn kwijt, zo had ze hem genoemd. Zes maanden later werd ze – met spoed – door familie naar het ziekenhuis in het Noorden gebracht. Het was rond middernacht toen ze aankwamen.
De volgende dag was dochterlief in tranen. Valentijn was spoorloos, overal gekeken. Valentijn was weg.
Geen enkele beer was goed.
De volgende avond vertrok dochterlief weer naar huis en wie zat in de parkeergarage op de auto te wachten? Valentijn!! Hoe? Dat zullen we nooit weten!
Het jaar erop begon op Valentijnsdag voor mij de herbelevingen, uitslagen, begin van de chemo, enz. De meeste data zijn vervaagd, wat ik toch prettig vind. Uiteindelijk maken deze plaats voor leuke herinneringen en ook voor nieuwe herinneringen die we maken.
En beer Valentijn? Die heeft inmiddels veel van de wereld gezien 💚.
Wat zeg jij tegen jouw kind wanneer zijn wereld volledig op zijn kop staat? Lukt het jou te horen wat er achter “het verwijt” zit?
Welke herbelevingen heb jij? Durf jij het aan nieuwe herinneringen te maken? Heb jij behoefte aan rouwbegeleiding? Neem dan contact op!
Liefs,
Jeannette 💚
Geef een reactie